Dag drie van het festival belooft, op papier althans, het hoogtepunt van Alcatraz te worden. Orden Ogan mag de aftrap geven op de festival stage. De wat tamme metal smaakt de aanwezige metalheads wel degelijk en er wordt vooral uit het meest recente werk geput. De bezetting verschilt in die zin dat bassist Niels noodgedwongen gitaar speelt omdat frontman Sebastian alleen zingt en dat is duidelijk in zijn voordeel. Niet slecht maar ook niet lovenswaardig!

Ministry krijgt tenslotte de zware taak of beter opgelegde straf om het festival in schoonheid af te sluiten. Velen vertrekken echter huiswaarts na drie zware en vermoeiende dagen. Op naar de volgende editie van 9 tot en met 11 augustus 2019. organisator Filip Nollet kan in elk geval terugblikken op een geslaagde editie van dit steeds groeiende festival.

Het hoogtepunt van de dag en wellicht deze editie van het festival is Helloween die onder de noemer Pumpkins United zanger Michael Kiske terug op het oude nest brengt. De Duitsers lossen zonder problemen alle verwachtingen in. Het podium oogt als een volrijpe pompoen, animatiebeelden en filmpjes uit het verleden verschijnen op het videoscherm en de backdrops zijn om duimen en vingers af te likken. Bovendien zijn alle betrokken muzikanten in optima forma en doorloopt men systematisch de geschiedenis van dit Duitse metalinstituut.

De bal ligt nu in het kamp van In Flames. De band heeft zijn plaats onder de groten meer dan verdiend en komt dit bewijzen op Alcatraz. De Zweden imponeren vanf de eerste minuut met hun beresterke composities zoals Cloud Connected en Where The Dead Ships Dwell. Er is een heerlijk en eerlijk contact tussen band en publiek en dat doen hen weinig soortgenoten op dit festival overtuigend na.

Ook Alcest kan de tent niet vullen. Toch levert de band een emotionele met fluwelen overgoten gitaarspel een meer dan degelijke set af. Wellicht is deze band wat te alternatief voor het Alcatraz publiek en komt hun muziek meer tot zijn recht in een kleiner club zoals De Kreun.

Het Poolse Behemoth lost alle hooggespannen verwachtingen volledig in. Nergal en kompanen worden omringd door niet werkende vuurkorven en talloze pentagrammen. Het nieuwe album wordt binnenkort op de mensheid los gelaten en dusdanig wordt vooral ouder werk ten gehore gebracht…en dat bevalt duidelijk iedereen. Het is heerlijk genieten van Fire And The Void, Conquer All en vele andere sterke songs. Behemoth kwam, zag en overwon. Zeker voor herhaling vatbaar.

Over The Black Dahlia Murder kunnen we kort maar dan ook heel kort zijn. Ondanks hun muzikale kunnen kan de band absoluut niet overtuigen. Dit wordt pijnlijk duidelijk door het weinige publiek dat na een paar nummers blijft rondhangen. Wellicht willen vele black en death metal freaks een plaatsje veroveren voor het grootse gebeuren op de Prison Stage en dit niet onterecht want Behemoth mag zich gerust tot de groten der aarde in hun genre rekenen.

Alestorm staat zoals altijd steeds ga rant voor een ongelooflijke party time. Iedereen maar dan ook iedereen brult lustig en voor zover hij of zij nog kan en met één of meerdere pinten in de hand, alle hitjes mee. Zelfs tijdens Nancy The Tavern Wench krijgt stichtend lid Christopher Bowes het voor mekaar om iedereen de roeibeweging te laten uitvoeren. Ook de wall of death en talrijke crowdsurfers bewijzen dat Alestorm een band is waar rekening mee moet gehouden worden.

Primordial uit Ierland verovert opnieuw vele vrouwelijke en mannelijke harten in de Swamp waar de temperatuur ondertussen tropische hoogtes bereikt. Intens, ruig en smaakvol zijn woorden die samenvatten hoe goed de passage van Primordial op het Alcatraz festival wel is. Zelden kun je ze betrappen op een slechte of mindere show en dit is ook dit keer zo. Uitstekend!

Sepultura moest normaal ook op een ander tijdstip aantreden maar dat kan de pret niet drukken. Ooit opgericht door de Cavalera brothers maar nu al vele jaren zonder beiden. De Braziliaanse band doet de temperatuur in de tent nu oplopen tot kookpunt alhoewel zanger Derrick Green, ook al meer dan twintig jaar bij de band, even op gang moet komen.

Exhorder is een wat minder gekende ster aan het trash firmament en bovendien blijkt het meer dan een kwart eeuw geleden dat Kyle Thomas en band nog op Belgische bodem verbleven. Samen met gitarist Vinnie LaBella zijn ze de enig overgebleven originele leden. Voor velen een trip down memory lane voor anderen een eerste aangename kennismaking. De Amerikaanse band brengt onder andere Death In Vain en The Law en deze deuntjes klinken toch wel bekend in onze oren.

Het Britse Inglorious met Nathan Jones als zanger brengt een portie ruige rock gedipt in een saus van blues en soul. De band heeft nog maar twee platen op hun actief maar kunnen al rekenen op een ruime schare fans. Ze brengen het er dankzij hun grootse sound en de uitstekende vocalen van hun frontman prima van af.

In de tent mag Gruesome zijn lading old school death metal op de hongerige menigte afvuren. De band is goed op dreef en het oogt meer dan een eerbetoon aan Death maar dan zonder Chick Schuldiner. Er wordt aardig wat gemosht en de muzikanten zelf lijken ook zichtbaar te genieten van de aandacht die hen toekomt.

Pestilence doet de temperatuur in de al zeer warme Swamp nog verder stijgen.De band speelts Hollands retestrak en schotelt ons bijna uitsluitend brute death metal klassiekers van de eerste drie schijven voor. Patrick Mameli blijkt in goede doen en soleert er op hoogstaand op los. Minpuntje is dat de band normaal gezien vroeger moest optreden maar pas rond de middag op het podium stapte.